BuddyPress.org

Hiszpański malarz (Fuente de cantosa, Badajoz, 1598-1664). Był szkolony w Sewilli, a następnie do tętniącego życiem centrum z przenośni kultura realistyczny charakter. W 1617 otworzył własny sklep na Llerena, Estremadura, ale w 1629 roku wpadł osiadł z powrotem do Sewilli i pozostał tam (oprócz pobytu w Madrycie w 1634), aż do 1659 roku ca. Po zmniejszeniu, w warunkach skrajnego ubóstwa, przeniósł się do Madrytu, gdzie usiłował bezskutecznie usiłował zagłębić się w kulturowy miasta. Działalność garnkach Zurbarana esplicò jest niemal wyłącznie w produkcji swietej obrazy o bardzo wysokiej liczbie (ca. 600) i jakość czasami nie jest wzniosła, ze względu na rozpowszechnione użycie kolaborantów, w części na chwile kryzysu malarza, szczególnie w ostatnich latach życia, kiedy uznano przeszła większością swoich rówieśników na rzecz Murillo. Styl garnkach Zurbarana obejmuje zarówno naturalizm typowe sevillian, rozbudowane i dostosowane do najwyższych wyników w stosowaniu kolorów, zawsze zachowuje przytomność i jaskrawym nawet w ciemnych odcieniach; zarówno disegnativa tradycji manieryzmem hiszpański, który prowadzi malarza do rozwiązywania jego kompozycje w statystykach na pierwszym piętrze, z eleganckim kontury i siekacze, wyraźnie oddzielone od funduszy neutralne lub ciemny, poza jakimkolwiek historycznych wnętrzach. Większość jego dzieł były wykonywane jako zespół dewocjonaliów cykli dla kościołów i klasztorów w Sewilli i innych hiszpańskich miastach (obecnie rozproszone w różnych muzeach), serdecznie uczestnikami obrażanie uczuć religijnych ludowy (malarstwo dla Merced Calzada w Sewilli, w 1629 roku wpadł; obrazy dla Nuestra Carrar de la Defension w Jerez de la Frontera, 1638-39). Słynna seria świętych, którzy przechodzą przez misticheggianti cues do uświetnienia dekoracyjne elegancko. Około 1633 r. garnkach Zurbarana pisarskiej również przez krótki czas Natura morta, pozostawiając jedną z największych arcydzieł gatunku, absolutnej czystości: misie cedrowym, a kosze pomarańczy i kubek z różowej (1633, już we Florencji, Contini Bonacossi kolekcja z 1973 roku, w Los Angeles, Pasadena, Norton Simon Foundation). Wpływ garnkach Zurbarana, raczej ograniczony w Hiszpanii, lecz była ogromna w Ameryce Łacińskiej, a zwłaszcza w Peru, gdzie malarz wysłany zapiskami w okresie 1640-58.

Murillo, Bartolomé Esteban
Hiszpański malarz Sewilli (1617-1682). Artystyczne początki Murillo była przede wszystkim związana z city Christmas, najpierw jako student maluczkich Juan del Castillo, następnie jako niezależny malarz, wrażliwy na sztukę Ribera, Zurbarán, Velázqueza; młodzieńczych utworów, specjalistą w projektowaniu i modelowaniu, ale zasadniczo niewiele oryginałów się również wykazać się wielkim budowniczym generycznych caravaggismo zawisa w hiszpańskim środowisku. Kontakty z malarstwa włoskiego, poprzez B. Cavallino i A. Vaccari, flamandzki (prawdopodobnie wizytował royal kolekcje podczas podróży do Madrytu w 1648 roku, skad mogl studium dzieł Rubensa i Van Dyck), zatargów oryginalną interpretacją colorismo veneto, do którego dołącza do łagodnych głęboko scenograficzny i baroku; znaki te pojawiają się już w jedenastu obrazów olejnych z cuda świętych franciszkanów do klasztoru jednobrzmiące zamówienie w Sewilli (1645-48), dziś rozproszonych, w narodziny z dziewicy (Paryż, Luwr), triumfalny przemarsz początki długiej działalności w służbie confraternities i kasacie zakonów, w których Murillo okazał się szczerym tłumacza i przekonując o mistyce przeciw-reformaci. Interpretację realistyczną delikatnie, rękodzielnictwa ludowego i komunikatywnym świętości epizodem, coraz bardziej widoczna w dziełach ripe (cykl o hospicjach miłosierdzia w Sewilli, ca. 1670-80: o uzdrowienie w paralityczne na basen, Londyn, National Gallery; Powrót syna marnotrawnego syna, Waszyngton, National Gallery), połączone z wyrafinowaniem barw i wysokiej jakości kształcenia formalnego, uczyniło kompozycji Murillo dotyczą najbardziej popularnych idei religijnej oleografia (myślenie o niezliczone wersje Niepokalanego Poczęcia, z których niektóre w madryckim Prado), który przyszedł, aby zmieniać w zużyciu obrazu rzeczywistego i wysoką wartość artystyczną. Cykle obrazów popolaresco genus (chłopcy, którzy jedzą owoce, Monako, Alte Pinakothek Pszczelarz; okna, Waszyngton, National Gallery), skuteczne na otworach picaresque światu, że inaugurowany gatunek destinatoa wielki sukces aż do XVIII w. oraz portrety naturalistycznej (panów, z kołnierzem, Madryt, Prado), przyczyni się do wyjaśnienia najgłębszą inspiracją artysty, która zmierza do zwiększenia możliwości wyrazowe barw, czasami z dodatkiem compiacimenti szczytnych celów. “Do pogłębienia Patrz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269” “aby pogłębić Zobacz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269”

Na Leksykon
Sm. [Z francuskiego rokoko, zmianą, niefrasobliwa o rocaille]. Na zdobiony wykształcony w Paryżu około 1730 roku oraz, że zdominował on inne style dla około dwudziestu lat, roznoszenie i następnie w prawo w kierunku końca wieku w północnych regionach Francji, Włoch i Europy Środkowej do Rosji. O wartości adm., należący do dokladnie tego stylu: mobile, fasada, rokokowe smaku; o prolongatę, sztuczne lambiccato, choć nie bez łaski: fryzurę rokokowe.

Art: we Francji
Zaciekle sprzeciwiał się classicistiche współczesne prądy i tardobarocche, rokokowe została rozpatrzona negatywnie przez cały wiek XIX wieku aż do pierwszej krytycznej analizy przeprowadzone przez braci De Goncourt, który satyryczną zarówno ścisły związek z konkretnym postrzeganiem życia społecznego, zarówno estetycznej rewolucyjne informując go. Ideologicznie rokokowe to ekspresja artystyczna arystokracji z kosmopolitycznym, przyjdzie na końcu jego historyczną, która maskuje sumienie odrzuć z filozofią uchylania się od rzeczywistości, tworząc fikcyjnego świata na mit odwiecznej młodości unruffled spokoju. Zachowania społeczne jest następnie korygowana na koncepcje szykiem i elegancją, aż frivolity z jednej strony i filozoficznych libertynizmu od kogoś innego. Ucieczka od rzeczywistości ma miejsce zarówno na poziomie intelektualnym i o egzystencjalistycznej i każdy szept środowiska powinny być przyznawane do sposobu życia: wszystko musi być piękne, wręcz “nice”, ponieważ pojęcie piękna składa się tylko jaka jest delikatna i krucha, zniuansowany, jasne, urokliwe. Pod tym aspektem rozumiemy wówczas “konieczności” danego rodzaju odzieży (ornatów odczytać z jedwabiu i pokrytych płótnem w pastelowych odcieniach, biała peruka które embellishes twarzy i czyni bez wieku, następnie wiecznie młoda”), co odpowiada szczególny rodzaj środowiska, w którym mieszkałem. Rozdroży estetycznych rewolucji rokokowe wystąpi w rzeczywistości w harmonijne współgranie wszystkich szczegóły dekoracje, które przyczyniają się w równym stopniu do wszystkich pięknych (i “drobnych” oceniane są oczywiście na równi z tymi, które tradycyjnie “szlachetnie urodzonych”) odnoszą się do tworzenia środowisk ekologicznych i jednorodne. Jest faktem historycznym, od którego zaczniesz rokokowe (nawet jeśli pomieszczenia są legalizowane od ostatnich lat XVII wieku) jest przeniesienie trybunału od Wersalu w Paryżu po śmierci Ludwika XIV (1715), napisany przez regenta księcia Orleanu, fakt, że określona dla szlacheckiego potrzebę reorganizacji prywatne pałace stolicy, przez długie lata zasiedlona tylko okazjonalnie. Aby likwidować ograniczonych przestrzeniach nasiliła się w okresie regencji smak dla bladość ścian, “otwarte” przez profusion luster i illeggiadrite sztukateria światło dla małych mebli i lakierowany w pastelowych odcieniach, dla kadry kierowniczej, także z odcieniami, dla ozdoby z minimalną wielkość i przedmiot błahych, w jawnej opozycji do mebli Ludwika XIV, soczystych (ale także ciężkie) zdominowane przez ciemne kolory i złoceniami. Rzadkie były we Francji wielkie architektoniczne realizacjami, które usufruirono budowle barokowe nadal jak bardzo trzeźwą i funkcjonalnych, mające w praktyce jako wsparcie dekoracji, w większości, że wewnętrzne fasady, wywnioskować z całej serii repertories (należy przypomnieć, że w 1734 przez J. A. Meissonnier, którego rysunki wpłynęły silnie na produkcję snycerze i złotnicy epoki); dekoracja ta była oparta na nieskończoność urozmaiceń, lepiej jeśli asymetryczny, wygładzonej linii, która określiła żywiołów (liści, kwiatów, zwierząt) zgodnie z duchem wysmakowana, określanego często egzotyczna elegancja i niebanalnym Wschodu (arcydzieł w tym sensie są Hôtel de Matignon Nr Pineau z 1720-31 i Hôtel de Soubise z G. Boffrand, również dekorację autorstwa F. Boucher, 1736). We francuskiej architektury są w rzeczywistości o wiele częstsze budowach niewielkich wymiarów dla parki i ogrody (teatralnego fresku czasami te “anglosaski” według kanonów malowniczy, bardziej dostosowany do nowego smaku): lipskich polowań, “Casini z rozkoszy”, sans soucis-, monrepos, ermitages, wszystkie połączone z potrzebami Boskiego życia. Rzeźba była grzywna dekoracyjne wyłącznie, rozmiękczeniu kształty, wzbogacony danymi opisowymi i ogólnie portretowaniu mitologicznych bohaterów zgodnie z deklarowanym zamiarem erotycznych. Niepokalana, od jasnych kolorów i błyskotliwe rozpościerał się dotykać i niuansów na szybkie rysowanie i rozwianych, ma wąskie analogie z fabryki porcelany, grawerowanie, tkaniny na meble, ponieważ męstwa sielankowa, potęgując idylls, biesiad galanti campestri i erotycznych epizodów, codziennie kronikę, wyrażając z ironicznym akcentami złośliwe lub zasad życia frywolnego ale dopieszczona. Dla Francji jest w zwyczaju na odróżnienie pierwszego okresu regencji (1715-30) w zakresie wytwarzania architekta G. M. Oppenordt z decorator F. A. Vassé i ebanist Ch. Cressent, malarzy, J.-A. Watteau, J. B. Pater i J.-M. Nattier; okres rocaille (1730-45), która znajduje swój najwyższy wyraz w Meissonnier, Pineau, Boucher i Chardin; a ostatni okres Pompadour (1745-64) involuto już w niektórych dekoracyjne przeprowadzone dwuetapowo i w części pod wpływem linearismo klasycystycznych, reprezentowanej przez architekta J. A. Gabriel, dekoratorskich przez Verbeckt J. i J. H. Jean-Honoré Fragonard.

Art: w innych krajach europejskich
Poza Francją rokokowe stał się rozpowszechnioną w krótkim assolutistiche zakłada, że jako model życia społecznego francuskiej arystokracji, wyidealizowany jako depozytariusza, wiedząc jak żyć i smak. W dekadzie 1730-40 artystów i rzemieślników francuskich faktycznie zostały zaproszone na wszystkich dworach Europy zaczynając zjawisko umiędzynarodowienia przenośni kultura typowa dla całej drugiej połowy wieku. Zjawisko to mieszkała dokładnie na figurkę dziad artysty (dla Włoch wystarczy myśleć o Tiepolo i Rosalba Carriera), która stymuluje przede wszystkim rozwoju rzemiosła na tradycyjne kanony są wspólne dla całej Europy, zgodnie z procesem regulowane nie tylko przez ewolucję od smaku, ale także, a zgłoszone przez samych władców, przez prawo ekspansji gospodarczej. Podobne ruchy do rokokowych, nawet jeśli nie w pełni identyfikował się z nią, były manifestowane w Anglii (w meble Chippendale, przez którego interpretacjami, ponadto rokokowe smak został wprowadzony w Ameryce i w niektórych tematów malarskich od hogartha do Gainsborough) i w Hiszpanii (churriguerismo). Dla Włoch może mówić o rokokowych specjalnie dla rzemiosła artystycznego, współuczestników międzynarodowy smak (stiuki przez Serpotta; “chiński rząd” dla Pałacu Portici, obecnie pracuję w Capodimonte, wszystko w porcelanie i lusterka), natomiast konstrukcje architektoniczne na kaprysy krzywe rośliny miał miejsce tylko w budynkach prywatnych małych wymiarów (Villa Palagonia w Bagheria niedaleko Palermo), są wciąż żywe w tradycji barokowej, związane w szczególności z committenza 12-19. Chodzi o włoską mobile, smak francuskiego rokoko opracowane poprzez częściowe przyjęcie elementy stylistyczne Ludwika XV i stopniowe przekształcanie elementów barokowych zdobników (w stylu barokowym). W Wenecji, w ramach rozwoju niezależnych (i omówioną w dużej części do zagranicznych klientów), malarstwa, można zdefiniować w stylu rokokowym wybór tematów jako fanaberię, fantastyczne widoki i sceny z życia (Marco Ricci, Zais, Guardi i Longhi) i powszechne korzystanie z pastelami i akwarelą (Rosalba Carriera). Utrzymane w stylu rokokowym spotkał jej szykuje w krajach niemieckojęzycznych w oparciu o dwa miejsca docelowe precyzyjny i wyraźnie zróżnicowane: z jednej strony architektura i jednostki do sądów, którzy opracowanych oryginalnych form, ale zawsze wewnątrz modelu francuskiego, z drugiej strony architekturę, pojmowanej jako syntezę pomiędzy przestrzenią i dekoracji, kościoły i zakony, które reprezentuje ostatniego wielkiego autonomiczne wyrażenie tego konkretnego oddziału architektury. Wokół liczne niemieckie sądy proliferarono zamkach, szlacheckich rezydencji, małych budowli w szczęściu, że zakłada się wielkościowo podzielał lub nawet retorycznych rośliny z opływowymi liniami i eliptyczny kształt prywatnego budownictwa francuska (tylko królewskie zamki, Zapytaliśmy Was, które zatraciło klasycystycznych Wersal) i rozwiniętą dekorację tony mniej lub bardziej umiarkowane, w zależności od dokładnej lokalnych wariantów (miejsce zamieszkania dla księcia-biskupa z Würzburga, 1719-44, B. Neumann, przy współdziałaniu z R. de gotowane i J. L. domu Hildebrandt i freskami przez Tiepola; Palazzina di Caccia z Amalienburg w Parku Nymphenburg w Monachium, 1734, F. de Cuvilliés). Architektury sakralnej kwitł szczególnie w Bawarii i w Bohemii, z braci Asam, D. Zimmerman, Dientzenhofera, a w Austrii, zwłaszcza z Fischer von Erlach, ktory opracowal pomieszczeń już istniejących w architekturze local tardobarocca przybyć do budowania budynków charakteryzuje przestronność i jasności (unikalną przestrzeń dla roślin okrągłe, eliptyczne lub owalne, białe ściany, duże i liczne okna, sztukaterie i złoceniami, które podkreślają elementy strukturalne i obrazowe płócien i fresków), gdzie wykonują one idealnej harmonii i wzajemnym powiązaniem razem między konstruktywnych elementów i przenośni. Także malarskie produkcji nie zakłada się autonomiczną rolę ale, biorąc pod uwagę szczególne potrzeby, kierowany był prawie wyłącznie w celu zilustrowania zagadnienia historyczne-obchody w alegorycznej dźwięki – mitologicznych i religijnych motywów; następnie rozwinięte w dużych płócien i fresków, że pomimo znacznej lekkości oraz wykonanie vaporosità, czerpię barokowe dekoracje Italiana (F. A. Maulbertsch J.Bergl W.).

Opis ogólny
Loc. Angielski (skrót od popularnej sztuki, sztuka popularna) używane w języku włoskim jak sf. Wprowadzone przez uczonych Flieder L. i R. Banham i przyjęty w 1961 r. przez krytyk angielski L. Alloway, termin oznacza ruch artystyczny awangardy urodził się równolegle w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych około roku 1955, jako reakcja na malowanie abstrakcyjnych ekspresjonistów. Artyści pop artu rysować kształty i język z repertuaru mass-mediów, tzn. od środka komunikacji i kultury masowej: telewizja, reklamy, obrazy, fotografie, komiksy, materiały eksploatacyjne itd.; dlatego mogą one służyć obrazy i obiekty, które już istnieją, jak manipulować i prezentowane na różne sposoby, ładujesz nowa ekspresja. Celem ruchu jest odjęcie walorów artystycznych operacji do jej charakteru wyjątkowego doświadczenia i subiektywne, dla riaccostare zamiast sztuki do codzienności. Do figuracji w trywialnej i codziennym życiu pop-artu, zapośredniczonej przez różne doświadczenia kubizmu, futuryzmu, pograniczu dadaizmu i surrealizmu, gdyby jego pierwsza definicja w Wielkiej Brytanii poprzez działalność niezależnej grupy London (w latach 1953-1958 stworzono Wydział Estradowy). Pierwsza opera angielski pop, stworzony przez Richarda Hamiltona, została wpisana w wystawie “To jutro”, która odbyła się w Londynie w 1956 roku. W Stanach Zjednoczonych pop-art powstała w wyniku wyczerpania abstrakt doświadczenia, zatrzymuje się na końcu nieformalnych, a zwłaszcza przez egzaltacjom obiektu “skonsumowane” przez artystów z Nowego Dada.
Hiszpański malarz (Fuente de cantosa, Badajoz, 1598-1664). Był szkolony w Sewilli, a następnie do tętniącego życiem centrum z przenośni kultura realistyczny charakter. W 1617 otworzył własny sklep na Llerena, Estremadura, ale w 1629 roku wpadł osiadł z powrotem do Sewilli i pozostał tam (oprócz pobytu w Madrycie w 1634), aż do 1659 roku ca. Po zmniejszeniu, w warunkach skrajnego ubóstwa, przeniósł się do Madrytu, gdzie usiłował bezskutecznie usiłował zagłębić się w kulturowy miasta. Działalność garnkach Zurbarana esplicò jest niemal wyłącznie w produkcji swietej obrazy o bardzo wysokiej liczbie (ca. 600) i jakość czasami nie jest wzniosła, ze względu na rozpowszechnione użycie kolaborantów, w części na chwile kryzysu malarza, szczególnie w ostatnich latach życia, kiedy uznano przeszła większością swoich rówieśników na rzecz Murillo. Styl garnkach Zurbarana obejmuje zarówno naturalizm typowe sevillian, rozbudowane i dostosowane do najwyższych wyników w stosowaniu kolorów, zawsze zachowuje przytomność i jaskrawym nawet w ciemnych odcieniach; zarówno disegnativa tradycji manieryzmem hiszpański, który prowadzi malarza do rozwiązywania jego kompozycje w statystykach na pierwszym piętrze, z eleganckim kontury i siekacze, wyraźnie oddzielone od funduszy neutralne lub ciemny, poza jakimkolwiek historycznych wnętrzach. Większość jego dzieł były wykonywane jako zespół dewocjonaliów cykli dla kościołów i klasztorów w Sewilli i innych hiszpańskich miastach (obecnie rozproszone w różnych muzeach), serdecznie uczestnikami obrażanie uczuć religijnych ludowy (malarstwo dla Merced Calzada w Sewilli, w 1629 roku wpadł; obrazy dla Nuestra Carrar de la Defension w Jerez de la Frontera, 1638-39). Słynna seria świętych, którzy przechodzą przez misticheggianti cues do uświetnienia dekoracyjne elegancko. Około 1633 r. garnkach Zurbarana pisarskiej również przez krótki czas Natura morta, pozostawiając jedną z największych arcydzieł gatunku, absolutnej czystości: misie cedrowym, a kosze pomarańczy i kubek z różowej (1633, już we Florencji, Contini Bonacossi kolekcja z 1973 roku, w Los Angeles, Pasadena, Norton Simon Foundation). Wpływ garnkach Zurbarana, raczej ograniczony w Hiszpanii, lecz była ogromna w Ameryce Łacińskiej, a zwłaszcza w Peru, gdzie malarz wysłany zapiskami w okresie 1640-58.

Murillo, Bartolomé Esteban
Hiszpański malarz Sewilli (1617-1682). Artystyczne początki Murillo była przede wszystkim związana z city Christmas, najpierw jako student maluczkich Juan del Castillo, następnie jako niezależny malarz, wrażliwy na sztukę Ribera, Zurbarán, Velázqueza; młodzieńczych utworów, specjalistą w projektowaniu i modelowaniu, ale zasadniczo niewiele oryginałów się również wykazać się wielkim budowniczym generycznych caravaggismo zawisa w hiszpańskim środowisku. Kontakty z malarstwa włoskiego, poprzez B. Cavallino i A. Vaccari, flamandzki (prawdopodobnie wizytował royal kolekcje podczas podróży do Madrytu w 1648 roku, skad mogl studium dzieł Rubensa i Van Dyck), zatargów oryginalną interpretacją colorismo veneto, do którego dołącza do łagodnych głęboko scenograficzny i baroku; znaki te pojawiają się już w jedenastu obrazów olejnych z cuda świętych franciszkanów do klasztoru jednobrzmiące zamówienie w Sewilli (1645-48), dziś rozproszonych, w narodziny z dziewicy (Paryż, Luwr), triumfalny przemarsz początki długiej działalności w służbie confraternities i kasacie zakonów, w których Murillo okazał się szczerym tłumacza i przekonując o mistyce przeciw-reformaci. Interpretację realistyczną delikatnie, rękodzielnictwa ludowego i komunikatywnym świętości epizodem, coraz bardziej widoczna w dziełach ripe (cykl o hospicjach miłosierdzia w Sewilli, ca. 1670-80: o uzdrowienie w paralityczne na basen, Londyn, National Gallery; Powrót syna marnotrawnego syna, Waszyngton, National Gallery), połączone z wyrafinowaniem barw i wysokiej jakości kształcenia formalnego, uczyniło kompozycji Murillo dotyczą najbardziej popularnych idei religijnej oleografia (myślenie o niezliczone wersje Niepokalanego Poczęcia, z których niektóre w madryckim Prado), który przyszedł, aby zmieniać w zużyciu obrazu rzeczywistego i wysoką wartość artystyczną. Cykle obrazów popolaresco genus (chłopcy, którzy jedzą owoce, Monako, Alte Pinakothek Pszczelarz; okna, Waszyngton, National Gallery), skuteczne na otworach picaresque światu, że inaugurowany gatunek destinatoa wielki sukces aż do XVIII w. oraz portrety naturalistycznej (panów, z kołnierzem, Madryt, Prado), przyczyni się do wyjaśnienia najgłębszą inspiracją artysty, która zmierza do zwiększenia możliwości wyrazowe barw, czasami z dodatkiem compiacimenti szczytnych celów. “Do pogłębienia Patrz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269” “aby pogłębić Zobacz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269”

Na Leksykon
Sm. [Z francuskiego rokoko, zmianą, niefrasobliwa o rocaille]. Na zdobiony wykształcony w Paryżu około 1730 roku oraz, że zdominował on inne style dla około dwudziestu lat, roznoszenie i następnie w prawo w kierunku końca wieku w północnych regionach Francji, Włoch i Europy Środkowej do Rosji. O wartości adm., należący do dokladnie tego stylu: mobile, fasada, rokokowe smaku; o prolongatę, sztuczne lambiccato, choć nie bez łaski: fryzurę rokokowe.

Art: we Francji
Zaciekle sprzeciwiał się classicistiche współczesne prądy i tardobarocche, rokokowe została rozpatrzona negatywnie przez cały wiek XIX wieku aż do pierwszej krytycznej analizy przeprowadzone przez braci De Goncourt, który satyryczną zarówno ścisły związek z konkretnym postrzeganiem życia społecznego, zarówno estetycznej rewolucyjne informując go. Ideologicznie rokokowe to ekspresja artystyczna arystokracji z kosmopolitycznym, przyjdzie na końcu jego historyczną, która maskuje sumienie odrzuć z filozofią uchylania się od rzeczywistości, tworząc fikcyjnego świata na mit odwiecznej młodości unruffled spokoju. Zachowania społeczne jest następnie korygowana na koncepcje szykiem i elegancją, aż frivolity z jednej strony i filozoficznych libertynizmu od kogoś innego. Ucieczka od rzeczywistości ma miejsce zarówno na poziomie intelektualnym i o egzystencjalistycznej i każdy szept środowiska powinny być przyznawane do sposobu życia: wszystko musi być piękne, wręcz “nice”, ponieważ pojęcie piękna składa się tylko jaka jest delikatna i krucha, zniuansowany, jasne, urokliwe. Pod tym aspektem rozumiemy wówczas “konieczności” danego rodzaju odzieży (ornatów odczytać z jedwabiu i pokrytych płótnem w pastelowych odcieniach, biała peruka które embellishes twarzy i czyni bez wieku, następnie wiecznie młoda”), co odpowiada szczególny rodzaj środowiska, w którym mieszkałem. Rozdroży estetycznych rewolucji rokokowe wystąpi w rzeczywistości w harmonijne współgranie wszystkich szczegóły dekoracje, które przyczyniają się w równym stopniu do wszystkich pięknych (i “drobnych” oceniane są oczywiście na równi z tymi, które tradycyjnie “szlachetnie urodzonych”) odnoszą się do tworzenia środowisk ekologicznych i jednorodne. Jest faktem historycznym, od którego zaczniesz rokokowe (nawet jeśli pomieszczenia są legalizowane od ostatnich lat XVII wieku) jest przeniesienie trybunału od Wersalu w Paryżu po śmierci Ludwika XIV (1715), napisany przez regenta księcia Orleanu, fakt, że określona dla szlacheckiego potrzebę reorganizacji prywatne pałace stolicy, przez długie lata zasiedlona tylko okazjonalnie. Aby likwidować ograniczonych przestrzeniach nasiliła się w okresie regencji smak dla bladość ścian, “otwarte” przez profusion luster i illeggiadrite sztukateria światło dla małych mebli i lakierowany w pastelowych odcieniach, dla kadry kierowniczej, także z odcieniami, dla ozdoby z minimalną wielkość i przedmiot błahych, w jawnej opozycji do mebli Ludwika XIV, soczystych (ale także ciężkie) zdominowane przez ciemne kolory i złoceniami. Rzadkie były we Francji wielkie architektoniczne realizacjami, które usufruirono budowle barokowe nadal jak bardzo trzeźwą i funkcjonalnych, mające w praktyce jako wsparcie dekoracji, w większości, że wewnętrzne fasady, wywnioskować z całej serii repertories (należy przypomnieć, że w 1734 przez J. A. Meissonnier, którego rysunki wpłynęły silnie na produkcję snycerze i złotnicy epoki); dekoracja ta była oparta na nieskończoność urozmaiceń, lepiej jeśli asymetryczny, wygładzonej linii, która określiła żywiołów (liści, kwiatów, zwierząt) zgodnie z duchem wysmakowana, określanego często egzotyczna elegancja i niebanalnym Wschodu (arcydzieł w tym sensie są Hôtel de Matignon Nr Pineau z 1720-31 i Hôtel de Soubise z G. Boffrand, również dekorację autorstwa F. Boucher, 1736). We francuskiej architektury są w rzeczywistości o wiele częstsze budowach niewielkich wymiarów dla parki i ogrody (teatralnego fresku czasami te “anglosaski” według kanonów malowniczy, bardziej dostosowany do nowego smaku): lipskich polowań, “Casini z rozkoszy”, sans soucis-, monrepos, ermitages, wszystkie połączone z potrzebami Boskiego życia. Rzeźba była grzywna dekoracyjne wyłącznie, rozmiękczeniu kształty, wzbogacony danymi opisowymi i ogólnie portretowaniu mitologicznych bohaterów zgodnie z deklarowanym zamiarem erotycznych. Niepokalana, od jasnych kolorów i błyskotliwe rozpościerał się dotykać i niuansów na szybkie rysowanie i rozwianych, ma wąskie analogie z fabryki porcelany, grawerowanie, tkaniny na meble, ponieważ męstwa sielankowa, potęgując idylls, biesiad galanti campestri i erotycznych epizodów, codziennie kronikę, wyrażając z ironicznym akcentami złośliwe lub zasad życia frywolnego ale dopieszczona. Dla Francji jest w zwyczaju na odróżnienie pierwszego okresu regencji (1715-30) w zakresie wytwarzania architekta G. M. Oppenordt z decorator F. A. Vassé i ebanist Ch. Cressent, malarzy, J.-A. Watteau, J. B. Pater i J.-M. Nattier; okres rocaille (1730-45), która znajduje swój najwyższy wyraz w Meissonnier, Pineau, Boucher i Chardin; a ostatni okres Pompadour (1745-64) involuto już w niektórych dekoracyjne przeprowadzone dwuetapowo i w części pod wpływem linearismo klasycystycznych, reprezentowanej przez architekta J. A. Gabriel, dekoratorskich przez Verbeckt J. i J. H. Jean-Honoré Fragonard.

Art: w innych krajach europejskich
Poza Francją rokokowe stał się rozpowszechnioną w krótkim assolutistiche zakłada, że jako model życia społecznego francuskiej arystokracji, wyidealizowany jako depozytariusza, wiedząc jak żyć i smak. W dekadzie 1730-40 artystów i rzemieślników francuskich faktycznie zostały zaproszone na wszystkich dworach Europy zaczynając zjawisko umiędzynarodowienia przenośni kultura typowa dla całej drugiej połowy wieku. Zjawisko to mieszkała dokładnie na figurkę dziad artysty (dla Włoch wystarczy myśleć o Tiepolo i Rosalba Carriera), która stymuluje przede wszystkim rozwoju rzemiosła na tradycyjne kanony są wspólne dla całej Europy, zgodnie z procesem regulowane nie tylko przez ewolucję od smaku, ale także, a zgłoszone przez samych władców, przez prawo ekspansji gospodarczej. Podobne ruchy do rokokowych, nawet jeśli nie w pełni identyfikował się z nią, były manifestowane w Anglii (w meble Chippendale, przez którego interpretacjami, ponadto rokokowe smak został wprowadzony w Ameryce i w niektórych tematów malarskich od hogartha do Gainsborough) i w Hiszpanii (churriguerismo). Dla Włoch może mówić o rokokowych specjalnie dla rzemiosła artystycznego, współuczestników międzynarodowy smak (stiuki przez Serpotta; “chiński rząd” dla Pałacu Portici, obecnie pracuję w Capodimonte, wszystko w porcelanie i lusterka), natomiast konstrukcje architektoniczne na kaprysy krzywe rośliny miał miejsce tylko w budynkach prywatnych małych wymiarów (Villa Palagonia w Bagheria niedaleko Palermo), są wciąż żywe w tradycji barokowej, związane w szczególności z committenza 12-19. Chodzi o włoską mobile, smak francuskiego rokoko opracowane poprzez częściowe przyjęcie elementy stylistyczne Ludwika XV i stopniowe przekształcanie elementów barokowych zdobników (w stylu barokowym). W Wenecji, w ramach rozwoju niezależnych (i omówioną w dużej części do zagranicznych klientów), malarstwa, można zdefiniować w stylu rokokowym wybór tematów jako fanaberię, fantastyczne widoki i sceny z życia (Marco Ricci, Zais, Guardi i Longhi) i powszechne korzystanie z pastelami i akwarelą (Rosalba Carriera). Utrzymane w stylu rokokowym spotkał jej szykuje w krajach niemieckojęzycznych w oparciu o dwa miejsca docelowe precyzyjny i wyraźnie zróżnicowane: z jednej strony architektura i jednostki do sądów, którzy opracowanych oryginalnych form, ale zawsze wewnątrz modelu francuskiego, z drugiej strony architekturę, pojmowanej jako syntezę pomiędzy przestrzenią i dekoracji, kościoły i zakony, które reprezentuje ostatniego wielkiego autonomiczne wyrażenie tego konkretnego oddziału architektury. Wokół liczne niemieckie sądy proliferarono zamkach, szlacheckich rezydencji, małych budowli w szczęściu, że zakłada się wielkościowo podzielał lub nawet retorycznych rośliny z opływowymi liniami i eliptyczny kształt prywatnego budownictwa francuska (tylko królewskie zamki, Zapytaliśmy Was, które zatraciło klasycystycznych Wersal) i rozwiniętą dekorację tony mniej lub bardziej umiarkowane, w zależności od dokładnej lokalnych wariantów (miejsce zamieszkania dla księcia-biskupa z Würzburga, 1719-44, B. Neumann, przy współdziałaniu z R. de gotowane i J. L. domu Hildebrandt i freskami przez Tiepola; Palazzina di Caccia z Amalienburg w Parku Nymphenburg w Monachium, 1734, F. de Cuvilliés). Architektury sakralnej kwitł szczególnie w Bawarii i w Bohemii, z braci Asam, D. Zimmerman, Dientzenhofera, a w Austrii, zwłaszcza z Fischer von Erlach, ktory opracowal pomieszczeń już istniejących w architekturze local tardobarocca przybyć do budowania budynków charakteryzuje przestronność i jasności (unikalną przestrzeń dla roślin okrągłe, eliptyczne lub owalne, białe ściany, duże i liczne okna, sztukaterie i złoceniami, które podkreślają elementy strukturalne i obrazowe płócien i fresków), gdzie wykonują one idealnej harmonii i wzajemnym powiązaniem razem między konstruktywnych elementów i przenośni. Także malarskie produkcji nie zakłada się autonomiczną rolę ale, biorąc pod uwagę szczególne potrzeby, kierowany był prawie wyłącznie w celu zilustrowania zagadnienia historyczne-obchody w alegorycznej dźwięki – mitologicznych i religijnych motywów; następnie rozwinięte w dużych płócien i fresków, że pomimo znacznej lekkości oraz wykonanie vaporosità, czerpię barokowe dekoracje Italiana (F. A. Maulbertsch J.Bergl W.).

Opis ogólny
Loc. Angielski (skrót od popularnej sztuki, sztuka popularna) używane w języku włoskim jak sf. Wprowadzone przez uczonych Flieder L. i R. Banham i przyjęty w 1961 r. przez krytyk angielski L. Alloway, termin oznacza ruch artystyczny awangardy urodził się równolegle w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych około roku 1955, jako reakcja na malowanie abstrakcyjnych ekspresjonistów. Artyści pop artu rysować kształty i język z repertuaru mass-mediów, tzn. od środka komunikacji i kultury masowej: telewizja, reklamy, obrazy, fotografie, komiksy, materiały eksploatacyjne itd.; dlatego mogą one służyć obrazy i obiekty, które już istnieją, jak manipulować i prezentowane na różne sposoby, ładujesz nowa ekspresja. Celem ruchu jest odjęcie walorów artystycznych operacji do jej charakteru wyjątkowego doświadczenia i subiektywne, dla riaccostare zamiast sztuki do codzienności. Do figuracji w trywialnej i codziennym życiu pop-artu, zapośredniczonej przez różne doświadczenia kubizmu, futuryzmu, pograniczu dadaizmu i surrealizmu, gdyby jego pierwsza definicja w Wielkiej Brytanii poprzez działalność niezależnej grupy London (w latach 1953-1958 stworzono Wydział Estradowy). Pierwsza opera angielski pop, stworzony przez Richarda Hamiltona, została wpisana w wystawie “To jutro”, która odbyła się w Londynie w 1956 roku. W Stanach Zjednoczonych pop-art powstała w wyniku wyczerpania abstrakt doświadczenia, zatrzymuje się na końcu nieformalnych, a zwłaszcza przez egzaltacjom obiektu “skonsumowane” przez artystów z Nowego Dada.
Hiszpański malarz (Fuente de cantosa, Badajoz, 1598-1664). Był szkolony w Sewilli, a następnie do tętniącego życiem centrum z przenośni kultura realistyczny charakter. W 1617 otworzył własny sklep na Llerena, Estremadura, ale w 1629 roku wpadł osiadł z powrotem do Sewilli i pozostał tam (oprócz pobytu w Madrycie w 1634), aż do 1659 roku ca. Po zmniejszeniu, w warunkach skrajnego ubóstwa, przeniósł się do Madrytu, gdzie usiłował bezskutecznie usiłował zagłębić się w kulturowy miasta. Działalność garnkach Zurbarana esplicò jest niemal wyłącznie w produkcji swietej obrazy o bardzo wysokiej liczbie (ca. 600) i jakość czasami nie jest wzniosła, ze względu na rozpowszechnione użycie kolaborantów, w części na chwile kryzysu malarza, szczególnie w ostatnich latach życia, kiedy uznano przeszła większością swoich rówieśników na rzecz Murillo. Styl garnkach Zurbarana obejmuje zarówno naturalizm typowe sevillian, rozbudowane i dostosowane do najwyższych wyników w stosowaniu kolorów, zawsze zachowuje przytomność i jaskrawym nawet w ciemnych odcieniach; zarówno disegnativa tradycji manieryzmem hiszpański, który prowadzi malarza do rozwiązywania jego kompozycje w statystykach na pierwszym piętrze, z eleganckim kontury i siekacze, wyraźnie oddzielone od funduszy neutralne lub ciemny, poza jakimkolwiek historycznych wnętrzach. Większość jego dzieł były wykonywane jako zespół dewocjonaliów cykli dla kościołów i klasztorów w Sewilli i innych hiszpańskich miastach (obecnie rozproszone w różnych muzeach), serdecznie uczestnikami obrażanie uczuć religijnych ludowy (malarstwo dla Merced Calzada w Sewilli, w 1629 roku wpadł; obrazy dla Nuestra Carrar de la Defension w Jerez de la Frontera, 1638-39). Słynna seria świętych, którzy przechodzą przez misticheggianti cues do uświetnienia dekoracyjne elegancko. Około 1633 r. garnkach Zurbarana pisarskiej również przez krótki czas Natura morta, pozostawiając jedną z największych arcydzieł gatunku, absolutnej czystości: misie cedrowym, a kosze pomarańczy i kubek z różowej (1633, już we Florencji, Contini Bonacossi kolekcja z 1973 roku, w Los Angeles, Pasadena, Norton Simon Foundation). Wpływ garnkach Zurbarana, raczej ograniczony w Hiszpanii, lecz była ogromna w Ameryce Łacińskiej, a zwłaszcza w Peru, gdzie malarz wysłany zapiskami w okresie 1640-58.

Murillo, Bartolomé Esteban
Hiszpański malarz Sewilli (1617-1682). Artystyczne początki Murillo była przede wszystkim związana z city Christmas, najpierw jako student maluczkich Juan del Castillo, następnie jako niezależny malarz, wrażliwy na sztukę Ribera, Zurbarán, Velázqueza; młodzieńczych utworów, specjalistą w projektowaniu i modelowaniu, ale zasadniczo niewiele oryginałów się również wykazać się wielkim budowniczym generycznych caravaggismo zawisa w hiszpańskim środowisku. Kontakty z malarstwa włoskiego, poprzez B. Cavallino i A. Vaccari, flamandzki (prawdopodobnie wizytował royal kolekcje podczas podróży do Madrytu w 1648 roku, skad mogl studium dzieł Rubensa i Van Dyck), zatargów oryginalną interpretacją colorismo veneto, do którego dołącza do łagodnych głęboko scenograficzny i baroku; znaki te pojawiają się już w jedenastu obrazów olejnych z cuda świętych franciszkanów do klasztoru jednobrzmiące zamówienie w Sewilli (1645-48), dziś rozproszonych, w narodziny z dziewicy (Paryż, Luwr), triumfalny przemarsz początki długiej działalności w służbie confraternities i kasacie zakonów, w których Murillo okazał się szczerym tłumacza i przekonując o mistyce przeciw-reformaci. Interpretację realistyczną delikatnie, rękodzielnictwa ludowego i komunikatywnym świętości epizodem, coraz bardziej widoczna w dziełach ripe (cykl o hospicjach miłosierdzia w Sewilli, ca. 1670-80: o uzdrowienie w paralityczne na basen, Londyn, National Gallery; Powrót syna marnotrawnego syna, Waszyngton, National Gallery), połączone z wyrafinowaniem barw i wysokiej jakości kształcenia formalnego, uczyniło kompozycji Murillo dotyczą najbardziej popularnych idei religijnej oleografia (myślenie o niezliczone wersje Niepokalanego Poczęcia, z których niektóre w madryckim Prado), który przyszedł, aby zmieniać w zużyciu obrazu rzeczywistego i wysoką wartość artystyczną. Cykle obrazów popolaresco genus (chłopcy, którzy jedzą owoce, Monako, Alte Pinakothek Pszczelarz; okna, Waszyngton, National Gallery), skuteczne na otworach picaresque światu, że inaugurowany gatunek destinatoa wielki sukces aż do XVIII w. oraz portrety naturalistycznej (panów, z kołnierzem, Madryt, Prado), przyczyni się do wyjaśnienia najgłębszą inspiracją artysty, która zmierza do zwiększenia możliwości wyrazowe barw, czasami z dodatkiem compiacimenti szczytnych celów. “Do pogłębienia Patrz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269” “aby pogłębić Zobacz Gedea sztuka vol. 7 pp 262-269”

Na Leksykon
Sm. [Z francuskiego rokoko, zmianą, niefrasobliwa o rocaille]. Na zdobiony wykształcony w Paryżu około 1730 roku oraz, że zdominował on inne style dla około dwudziestu lat, roznoszenie i następnie w prawo w kierunku końca wieku w północnych regionach Francji, Włoch i Europy Środkowej do Rosji. O wartości adm., należący do dokladnie tego stylu: mobile, fasada, rokokowe smaku; o prolongatę, sztuczne lambiccato, choć nie bez łaski: fryzurę rokokowe.

Art: we Francji
Zaciekle sprzeciwiał się classicistiche współczesne prądy i tardobarocche, rokokowe została rozpatrzona negatywnie przez cały wiek XIX wieku aż do pierwszej krytycznej analizy przeprowadzone przez braci De Goncourt, który satyryczną zarówno ścisły związek z konkretnym postrzeganiem życia społecznego, zarówno estetycznej rewolucyjne informując go. Ideologicznie rokokowe to ekspresja artystyczna arystokracji z kosmopolitycznym, przyjdzie na końcu jego historyczną, która maskuje sumienie odrzuć z filozofią uchylania się od rzeczywistości, tworząc fikcyjnego świata na mit odwiecznej młodości unruffled spokoju. Zachowania społeczne jest następnie korygowana na koncepcje szykiem i elegancją, aż frivolity z jednej strony i filozoficznych libertynizmu od kogoś innego. Ucieczka od rzeczywistości ma miejsce zarówno na poziomie intelektualnym i o egzystencjalistycznej i każdy szept środowiska powinny być przyznawane do sposobu życia: wszystko musi być piękne, wręcz “nice”, ponieważ pojęcie piękna składa się tylko jaka jest delikatna i krucha, zniuansowany, jasne, urokliwe. Pod tym aspektem rozumiemy wówczas “konieczności” danego rodzaju odzieży (ornatów odczytać z jedwabiu i pokrytych płótnem w pastelowych odcieniach, biała peruka które embellishes twarzy i czyni bez wieku, następnie wiecznie młoda”), co odpowiada szczególny rodzaj środowiska, w którym mieszkałem. Rozdroży estetycznych rewolucji rokokowe wystąpi w rzeczywistości w harmonijne współgranie wszystkich szczegóły dekoracje, które przyczyniają się w równym stopniu do wszystkich pięknych (i “drobnych” oceniane są oczywiście na równi z tymi, które tradycyjnie “szlachetnie urodzonych”) odnoszą się do tworzenia środowisk ekologicznych i jednorodne. Jest faktem historycznym, od którego zaczniesz rokokowe (nawet jeśli pomieszczenia są legalizowane od ostatnich lat XVII wieku) jest przeniesienie trybunału od Wersalu w Paryżu po śmierci Ludwika XIV (1715), napisany przez regenta księcia Orleanu, fakt, że określona dla szlacheckiego potrzebę reorganizacji prywatne pałace stolicy, przez długie lata zasiedlona tylko okazjonalnie. Aby likwidować ograniczonych przestrzeniach nasiliła się w okresie regencji smak dla bladość ścian, “otwarte” przez profusion luster i illeggiadrite sztukateria światło dla małych mebli i lakierowany w pastelowych odcieniach, dla kadry kierowniczej, także z odcieniami, dla ozdoby z minimalną wielkość i przedmiot błahych, w jawnej opozycji do mebli Ludwika XIV, soczystych (ale także ciężkie) zdominowane przez ciemne kolory i złoceniami. Rzadkie były we Francji wielkie architektoniczne realizacjami, które usufruirono budowle barokowe nadal jak bardzo trzeźwą i funkcjonalnych, mające w praktyce jako wsparcie dekoracji, w większości, że wewnętrzne fasady, wywnioskować z całej serii repertories (należy przypomnieć, że w 1734 przez J. A. Meissonnier, którego rysunki wpłynęły silnie na produkcję snycerze i złotnicy epoki); dekoracja ta była oparta na nieskończoność urozmaiceń, lepiej jeśli asymetryczny, wygładzonej linii, która określiła żywiołów (liści, kwiatów, zwierząt) zgodnie z duchem wysmakowana, określanego często egzotyczna elegancja i niebanalnym Wschodu (arcydzieł w tym sensie są Hôtel de Matignon Nr Pineau z 1720-31 i Hôtel de Soubise z G. Boffrand, również dekorację autorstwa F. Boucher, 1736). We francuskiej architektury są w rzeczywistości o wiele częstsze budowach niewielkich wymiarów dla parki i ogrody (teatralnego fresku czasami te “anglosaski” według kanonów malowniczy, bardziej dostosowany do nowego smaku): lipskich polowań, “Casini z rozkoszy”, sans soucis-, monrepos, ermitages, wszystkie połączone z potrzebami Boskiego życia. Rzeźba była grzywna dekoracyjne wyłącznie, rozmiękczeniu kształty, wzbogacony danymi opisowymi i ogólnie portretowaniu mitologicznych bohaterów zgodnie z deklarowanym zamiarem erotycznych. Niepokalana, od jasnych kolorów i błyskotliwe rozpościerał się dotykać i niuansów na szybkie rysowanie i rozwianych, ma wąskie analogie z fabryki porcelany, grawerowanie, tkaniny na meble, ponieważ męstwa sielankowa, potęgując idylls, biesiad galanti campestri i erotycznych epizodów, codziennie kronikę, wyrażając z ironicznym akcentami złośliwe lub zasad życia frywolnego ale dopieszczona. Dla Francji jest w zwyczaju na odróżnienie pierwszego okresu regencji (1715-30) w zakresie wytwarzania architekta G. M. Oppenordt z decorator F. A. Vassé i ebanist Ch. Cressent, malarzy, J.-A. Watteau, J. B. Pater i J.-M. Nattier; okres rocaille (1730-45), która znajduje swój najwyższy wyraz w Meissonnier, Pineau, Boucher i Chardin; a ostatni okres Pompadour (1745-64) involuto już w niektórych dekoracyjne przeprowadzone dwuetapowo i w części pod wpływem linearismo klasycystycznych, reprezentowanej przez architekta J. A. Gabriel, dekoratorskich przez Verbeckt J. i J. H. Jean-Honoré Fragonard.
Art: w innych krajach europejskich
Poza Francją rokokowe stał się rozpowszechnioną w krótkim assolutistiche zakłada, że jako model życia społecznego francuskiej arystokracji, wyidealizowany jako depozytariusza, wiedząc jak żyć i smak. W dekadzie 1730-40 artystów i rzemieślników francuskich faktycznie zostały zaproszone na wszystkich dworach Europy zaczynając zjawisko umiędzynarodowienia przenośni kultura typowa dla całej drugiej połowy wieku. Zjawisko to mieszkała dokładnie na figurkę dziad artysty (dla Włoch wystarczy myśleć o Tiepolo i Rosalba Carriera), która stymuluje przede wszystkim rozwoju rzemiosła na tradycyjne kanony są wspólne dla całej Europy, zgodnie z procesem regulowane nie tylko przez ewolucję od smaku, ale także, a zgłoszone przez samych władców, przez prawo ekspansji gospodarczej. Podobne ruchy do rokokowych, nawet jeśli nie w pełni identyfikował się z nią, były manifestowane w Anglii (w meble Chippendale, przez którego interpretacjami, ponadto rokokowe smak został wprowadzony w Ameryce i w niektórych tematów malarskich od hogartha do Gainsborough) i w Hiszpanii (churriguerismo). Dla Włoch może mówić o rokokowych specjalnie dla rzemiosła artystycznego, współuczestników międzynarodowy smak (stiuki przez Serpotta; “chiński rząd” dla Pałacu Portici, obecnie pracuję w Capodimonte, wszystko w porcelanie i lusterka), natomiast konstrukcje architektoniczne na kaprysy krzywe rośliny miał miejsce tylko w budynkach prywatnych małych wymiarów (Villa Palagonia w Bagheria niedaleko Palermo), są wciąż żywe w tradycji barokowej, związane w szczególności z committenza 12-19. Chodzi o włoską mobile, smak francuskiego rokoko opracowane poprzez częściowe przyjęcie elementy stylistyczne Ludwika XV i stopniowe przekształcanie elementów barokowych zdobników (w stylu barokowym). W Wenecji, w ramach rozwoju niezależnych (i omówioną w dużej części do zagranicznych klientów), malarstwa, można zdefiniować w stylu rokokowym wybór tematów jako fanaberię, fantastyczne widoki i sceny z życia (Marco Ricci, Zais, Guardi i Longhi) i powszechne korzystanie z pastelami i akwarelą (Rosalba Carriera). Utrzymane w stylu rokokowym spotkał jej szykuje w krajach niemieckojęzycznych w oparciu o dwa miejsca docelowe precyzyjny i wyraźnie zróżnicowane: z jednej strony architektura i jednostki do sądów, którzy opracowanych oryginalnych form, ale zawsze wewnątrz modelu francuskiego, z drugiej strony architekturę, pojmowanej jako syntezę pomiędzy przestrzenią i dekoracji, kościoły i zakony, które reprezentuje ostatniego wielkiego autonomiczne wyrażenie tego konkretnego oddziału architektury. Wokół liczne niemieckie sądy proliferarono zamkach, szlacheckich rezydencji, małych budowli w szczęściu, że zakłada się wielkościowo podzielał lub nawet retorycznych rośliny z opływowymi liniami i eliptyczny kształt prywatnego budownictwa francuska (tylko królewskie zamki, Zapytaliśmy Was, które zatraciło klasycystycznych Wersal) i rozwiniętą dekorację tony mniej lub bardziej umiarkowane, w zależności od dokładnej lokalnych wariantów (miejsce zamieszkania dla księcia-biskupa z Würzburga, 1719-44, B. Neumann, przy współdziałaniu z R. de gotowane i J. L. domu Hildebrandt i freskami przez Tiepola; Palazzina di Caccia z Amalienburg w Parku Nymphenburg w Monachium, 1734, F. de Cuvilliés). Architektury sakralnej kwitł szczególnie w Bawarii i w Bohemii, z braci Asam, D. Zimmerman, Dientzenhofera, a w Austrii, zwłaszcza z Fischer von Erlach, ktory opracowal pomieszczeń już istniejących w architekturze local tardobarocca przybyć do budowania budynków charakteryzuje przestronność i jasności (unikalną przestrzeń dla roślin okrągłe, eliptyczne lub owalne, białe ściany, duże i liczne okna, sztukaterie i złoceniami, które podkreślają elementy strukturalne i obrazowe płócien i fresków), gdzie wykonują one idealnej harmonii i wzajemnym powiązaniem razem między konstruktywnych elementów i przenośni. Także malarskie produkcji nie zakłada się autonomiczną rolę ale, biorąc pod uwagę szczególne potrzeby, kierowany był prawie wyłącznie w celu zilustrowania zagadnienia historyczne-obchody w alegorycznej dźwięki – mitologicznych i religijnych motywów; następnie rozwinięte w dużych płócien i fresków, że pomimo znacznej lekkości oraz wykonanie vaporosità, czerpię barokowe dekoracje Italiana (F. A. Maulbertsch J.Bergl W.).

Opis ogólny
Loc. Angielski (skrót od popularnej sztuki, sztuka popularna) używane w języku włoskim jak sf. Wprowadzone przez uczonych Flieder L. i R. Banham i przyjęty w 1961 r. przez krytyk angielski L. Alloway, termin oznacza ruch artystyczny awangardy urodził się równolegle w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych około roku 1955, jako reakcja na malowanie abstrakcyjnych ekspresjonistów. Artyści pop artu rysować kształty i język z repertuaru mass-mediów, tzn. od środka komunikacji i kultury masowej: telewizja, reklamy, obrazy, fotografie, komiksy, materiały eksploatacyjne itd.; dlatego mogą one służyć obrazy i obiekty, które już istnieją, jak manipulować i prezentowane na różne sposoby, ładujesz nowa ekspresja. Celem ruchu jest odjęcie walorów artystycznych operacji do jej charakteru wyjątkowego doświadczenia i subiektywne, dla riaccostare zamiast sztuki do codzienności. Do figuracji w trywialnej i codziennym życiu pop-artu, zapośredniczonej przez różne doświadczenia kubizmu, futuryzmu, pograniczu dadaizmu i surrealizmu, gdyby jego pierwsza definicja w Wielkiej Brytanii poprzez działalność niezależnej grupy London (w latach 1953-1958 stworzono Wydział Estradowy). Pierwsza opera angielski pop, stworzony przez Richarda Hamiltona, została wpisana w wystawie “To jutro”, która odbyła się w Londynie w 1956 roku. W Stanach Zjednoczonych pop-art powstała w wyniku wyczerpania abstrakt doświadczenia, zatrzymuje się na końcu nieformalnych, a zwłaszcza przez egzaltacjom obiektu “skonsumowane” przez artystów z Nowego Dada.